kırk oda - 1

boyacıköy’de kanlı bir aşk cinayeti

”*çaresizim inan. ne yapabiliriz ki hem? elden ne gelir? her şey için çok geç. ben ömrüm boyunca seni bekledim. ama geç geldin sen. çok geç.

-daha önceleri hep başka şeyler oldu, başka şeyler, hep ayağıma takılan bir sürü şey…

*çok seviyor beni. hiç olmazs beni çok seven biriyle evlenmek istedim. geç kaldın sen. çok geç geldin.

….

-ben deliririm sen gidersen. ölürüm. öldürürüm.

*zamanla unutursun. zaman her şeyi onarır. sen çok güçlü ve çok akıllı bir insansın.

-güçlü ve akıllı olmak istemiyorum. artık mutlu olmak istiyorum.

*güçlüsün sen inan, çok güçlüsün. güveniyorum sana. direnirsin zamana ve kazanırsın.

-yanlış bir zafer olmaz mı bu?

*olsun ne çıkar? hangi zafer doğru kazanılıyor ki sevgilim?

…

*’niye anlamıyorsun?’ dedi gelin. ‘aşkımız bir günahtı’

-son sözün bu mu?

*bu, yazık ki bu.

-ama hiçbir şey konuşmadık ki, hiçbir şey konuşmadık daha.

*konuşacak bir şey yok inan. geç kaldın. geç kaldık. hepsi bu. ama düşünsene hiç olmazsa severek ayrılıyoruz. hiç olmazsa bu ayrılığı yaşatacağız kendimizde.

…

-adını söyle bana, hiç olmazsa adını söyle.

*ne önemi var ki adımın? zaten şu yaşadığımızın da bir adı yok ki sevgilim. yaşandı, güzeldi ve bitti. ayrılık bir sevda kaderidir. bilirsin; öğrenmiş olmalısın. öğretmiş olmalılar.”

(16-17-18)

stelyanos hristopulos gemisi

“çünkü her şey mutlaka bir şeye dayandırılır.(insanlar başka türlü rahat edemezler)” (21)

makas

“bazı şeyleri ötekilere/onlara anlatmak güçtür. anlamaya hazırdırlar. anlamak isterler. anlamaya çalışırlar. fakat asıl zor olanın, sizin için güç olanın, bu anlatma çabası olduğunu anlamazlar.” (58)

“hayatımda bir şeyler değişsin istiyorum. sürekli bir şeyler değişsin. sonra da çok korkuyorum. her şey değişecek diye korkuyorum.” (59)

“hiç önemsemiyormuş gibi gözüküp, deliler gibi önemsiyordum. bu da benim ikilemimdi.” (66)

“evet, onlardan (insanlardan) gizlice nefret ediyordum. nefretimi aşırı nezaketimle örtüyor, onlara hep anlayışlı ve yakın davranmaya özen gösteriyordum. (…) onları hor görüyordum, küçümsüyordum, yaşamlarında bir büyük eksiklik, bir boşluk varmış gibi geliyordu.” (69)

“her şeyi anlıyor, herkesi tanıyor, her sorunu kavrıyor, yani kavraya anlaya yaşlanıyordum. anlamak yorgunuydum. bu yüzden kimseye kızamıyordum. kimseden doya doya nefret edemiyordum. kimseye ağız dolusu küfredemiyordum, kimseye deliler gibi öfkelenemiyordum.” (71)

hedda gabler diye bir kadın

“hiçbir şeyi sahiden yaşayamıyorum. sevinemiyorum, sevemiyorum. bütün duyarlılıklarım sahte, düşünülmüş, tasarlanmış, bütün inceliklerimin etkisi ve sonuçları hesaplanmış. bütün duyarlı yanlarımın çürüdüğünü duyumsuyorum. sanki gövdemin bir parçası usul usul çürüyor. karşı çıktığım bir dünyanın parçası oluyorum. (…) acı çekmeyi kuruyorum, sevmeyi, aşık olmayı, dost, arkadaş olmayı kuruyorum. sonra kurduklarımı yaşıyorum, kurduklarıma insanları inandırmak istiyorum.inanmadıkları zaman deliriyorum, suçluyorum, suçlanıyorum.” (95-96)

Saate bakmak

Varsın her şey sonraya kalsın

Sonraya, en sonraya

Sözgelimi iki bin altı yüz kırk bir mil.

Bir papatya ne kadar uzağı görebilirse

O kadar yakın kalplerimiz birbirine

Ölü bir denizi bile bir tartışmaya çevirdik

Kayaları taş devrine göre ölçtük biçtik

Kalemlerimizi kesilmiş çiçek sapları gibi attık

Kapıları açarken birbirimize ağladık.

(Ne kadar da çok severmişiz birbirimizi

Sahi ne kadar da çok severmişiz

Yıllarca, yüzyıllarca öpüştük

Sigaralar tuttuk, içkilerin en iyisini sunduk

İstersen bu gece burada kal, dedik

Sağlığımızı sorduk, bir sürü ilaç adları saydık

Sık sık görüşelim, olmaz mı dedik

İyi bildiğimiz ne varsa yaptık, ayrıldık

Ortada

Her zamanki gibi bir karanfil kaldı.)

Köşedeki tütüncü silaha çevirdi sigaralarını

Ödemesi çok güç sigaralara

Manav yarı anlamlı güldü biz geçerken

Eriklerden, çileklerden, o canım kirazlardan bile utanmadan

Hani o çocukluk küpesi olan kirazlardan

Hani rengi içimize göre değişen: mor, mavi, pembe, sarı

İlk defa merhaba dedi bir balıkçı

Çırparaktan elindeki suyu ölgün bizlere

Sigarası dudağında:merhaba!

Ya peki biz ne dedik, ne dedik

Yoldaki bir taşı şöyle bir kenara koyduk

Yakamıza rastgele bir çiçek iliştirdik

Su satılan dükkanlara baktık ,yüzümüz cam cam ışıdı

Ve leylak kokuları gibi kendi kokumuza uzandık

Köşeyi döndük, bütün köşeleri hızla döndük

Su birikintilerinin ağaçlandığı eski bir sokağın tarihinde

Şöyle yazdı:

Her şey sonraya kaldı.

Ey ayaklarımızın dibindeki yoksul gül

Gölgesi yüreklerimizin

Öfkemiz sevgiye benziyor şimdi, sevgimiz öfkeye

Ve tartışmaya çevirdiğimiz deniz ölüler bırakıyor

Çıplak ölüler

Birbirine kenetlenmiş ölüler halinde.

Bir otobüse biniyoruz, sahiden biniyor muyuz

Söyle, nerde “Göğe bakma durakları”, nerde

Birinin elinde gazete ve süt

Gazete mi, evet gazete

Bütün manşetler tutsaklığı ve yenilgiyi çağrıştırıyor

Paramızı veriyoruz, üstünü alıyoruz, bozuk paralar

Cebimizde nikel

Cebimizde sarılmış ölüler halinde.

Her şey bir hızlı adım olmamaya

Ama gün gibi taptaze bir umut gözlerimizde

Saatlerimize bakıyoruz hiç yoktan

Çok uzaklara bakmaktır, diyoruz, durmadan saate bakmak

Yemyeşil bir su takılıyor akrebe, bir çavlan

Yüzü akide gibi parlayan bir gün takılıyor yelkovana

Anılardan anılardan çoktan vazgeçtik

Yaşadığımız bugün nasıl

Güzelliğimiz hangi güzellik.

Biliyor muyuz, hayır, bilmiyoruz da

Acılarımızdan bir yaz kurduk onarıyoruz

Belki bir hazırlık bu başka yazlara

Yakın yazlara, uzak yazlara

Çünkü her şey eskiye kaldı, anılar bile

Her şey, ama her şey eskiye kaldı

Vakit yok bir daha yemyeşil eylül tramvaylarına.

“Kirli Ağustos”

Edip Cansever

Adam Yayıncılık, 1982(1. baskı), 221 s.

Fırat Tanış - Yani

Emre Altuğ - Yani